Lágmörkum kolefnissporin með því að velja íslenskt
Ég styð við íslenska framleiðslu, styð við atvinnu í mínu nærumhverfi og held kolefnissporinu í lágmarki. Það væri óskandi ef við hefðum þetta ávallt í öndvegi er við efnum til kaupa á ýmsum vörum. Þetta segir Guðrún Hafsteinsdóttir, formaður SI, í grein sinni sem birt er í Fréttablaðinu í dag undir yfirskriftinni Lágmörkum kolefnissporin. Hún segir að fyrst og síðast eigum við að spyrja okkur að því hvort varan sé íslensk. Því við eigum að velta því fyrir okkur hvaðan vörurnar séu að koma sem við neytum og við hvaða skilyrði varan sé framleidd, því hverri einustu kaupákvörðun fylgi ábyrgð og við höfum val.
Umhverfisvænir verslunarhættir
Þá segir Guðrún frá því í greininni að í sumar hafi hún notið þess að Kristmundur garðyrkjubóndi, sem sé með sína framleiðslu nánast á móti hennar húsi, hafi sett upp verslun á sínum afurðum úti á götu. Oft á dag fylli hann skápinn af nýtíndum jarðarberjum sem séu algjörlega himnesk á bragðið. Þetta uppátæki Kristmundar hafi gert það að verkum að hún hafi innbyrt ómælt magn af jarðarberjum í sumar með sannarlega góðri samvisku. Það megi með sanni segja að verslunarhættirnir verði varla umhverfisvænni en þetta.
Lambakjöt flutt til landsins með ærnum tilkostnaði
Einnig kemur fram í greininni að hún hafi nýlega ætlað að kaupa lambakótelettur úr kjötborði en hætti snarlega við þegar hún sá að þær voru frá Nýja-Sjálandi. „Nú er þetta örugglega ágætt kjöt en það er samt eitthvað rangt við það að hér í landi sauðkindarinnar skulum við flytja með ærnum tilkostnaði lambakjöt til landsins frá einu fjarlægasta landi sem við getum fundið!“
Guðrún hvetur til þess að við styðjum hvert við annað og stuðlum að því að blómleg atvinnustarfsemi blómstri hér á landi hvort sem það eru matvæli, húsgögn, þjónusta eða annað því þannig höldum við kolefnissporinu í lágmarki.
Hér er hægt að lesa grein Guðrúnar í heild sinni.